‘Ik ben een eigenlijk een meisje en ik wil Diana heten’. Dat vertelde Diana Laats in 1976 op 4-jarige leeftijd tegen haar ouders. Toen ze nog een jongetje was. Destijds was er nog geen term of woord voor en haar jonge ouders wisten bovendien niet wat ze overkwam.
“Ik wist dat ik iets raars zei, maar zelf wist ik eigenlijk ook niet wat er precies aan de hand was”, herinnert Diana zich. “In die tijd was het belangrijk om voor de buitenwereld zo normaal mogelijk over te komen. Niet afwijken was de norm. En dat deed ik natuurlijk wel door het zo te zeggen. Ik werd uitgelachen, uitgescholden en er werd boos gereageerd op mijn ‘coming-out’. Ik voelde me eenzaam, maar zette mijn leven wel voort.”
“Ik deed 35 jaar aan karate, heb in dienst gezeten en klom op de carrièreladder langzaam omhoog”
Nu heeft Diana al een heel leven als man achter de rug heeft. Ze was getrouwd, had een eigen huis en was directeur van een scheepswerf. Ze werd nooit gepest omdat ze altijd aan de goede kant van groepen zat. “Ik deed 35 jaar aan karate, heb in dienst gezeten en klom op de carrièreladder langzaam omhoog.”
Het was uiteindelijk haar ex-vrouw die haar transitie tot vrouw in een stroomversnelling bracht. “Mijn ex wist het al tien jaar, maar we hadden afgesproken om het binnenskamers te houden. Omdat het zo delicaat was. Niemand wist wat er aan de hand was toen we uit elkaar gingen”, vertelt Diana. Als gevolg keek iedereen haar ex met een schuin oog aan en lieten haar prompt allemaal vallen. Dat leidde ertoe dat ze een zelfmoordpoging deed. “Toen ben ik direct naar mijn moeder gegaan en heb het haar verteld. Ze zei plomp: waarom heb je dat niet eerder verteld, zich niet bewust van de impact dat het moment in mijn jeugd op me had gehad.”
“Toen ik terug kwam, ontdekte ik dat ze me eruit wilde hebben. Met een advocaat in de arm werd ik eruit gewerkt”
Daarna ging het heel snel en was Diana binnen twee jaar klaar. Het was een zware periode en ze liep behoorlijk vast met zichzelf. Daar bovenop ging het bedrijf waar ze werkte failliet. Bij de doorstart werd ze als directeur gevraagd, maar al snel bleek dat er vuile spelletjes gespeeld werden. “Ik was al in transitie en ging naar Korea voor mijn stem. Toen ik terug kwam, ontdekte ik dat ze me eruit wilde hebben. Met een advocaat in de arm werd ik eruit gewerkt en kreeg ik een minimale vaststellingsovereenkomst, terwijl ik er al ruim 10 jaar werkte.”
Diana heeft nu grote moeite met werk vinden. Jobcoaches raden het haar af om te vertellen wat haar verleden is. “Het geeft moeilijkheden bij solliciteren, maar ik speel er graag open kaart over. Ik vertel het open en eerlijk bij ieder sollicitatiegesprek. Als man heb ik carrière gemaakt, zonder papieren. Als je afwijkt lijkt het alsof je meer moet kunnen en dat juist moest compenseren.”
“Ik heb heel veel toffe mensen om me heen, maar dat is niet altijd voldoende. Niet iedereen snapt hoe het is en het is ook moeilijk voor te stellen denk ik.”
Vooral het onbegrip zorgt ervoor dat Diana zich soms alleen of eenzaam voelt. “Ik heb heel veel toffe mensen om me heen, maar dat is niet altijd voldoende. Niet iedereen snapt hoe het is en het is ook moeilijk voor te stellen denk ik. Voor mij verandert er niks zeggen sommigen tegen me, maar dat kan haast niet. Er is juist heel veel veranderd. Ik ben heel erg veranderd.”
Diana is getekend door een gezonde portie realiteitszin. Ze begrijpt goed waarom mensen iets denken of vinden. Ze heeft ook aan die kant gezeten zegt ze zelf. Door het werk en haar leven als een blanke bevoorrechte man. “In dat geval weet je ook niet zo goed wat er precies speelt en praat je met de meerderheid. Nu zie ik dat natuurlijk heel anders.”
“Het is extra tijd waarin ik nu leef. Het was niet echt een leven, mijn leven als man. Ik zat in een vacuüm. Een luchtbel. Een leven waaraan ik nooit echt deelnam. Nu is dat niet meer.”
“Ik heb al een heel leven gehad,” vervolgt Diana. “Het is extra tijd waarin ik nu leef. Het was niet echt een leven, mijn leven als man. Ik zat in een vacuüm. Een luchtbel. Een leven waaraan ik nooit echt deelnam. Nu is dat niet meer. Mijn transitie heeft veel veranderd. Mijn plan was om eruit te stappen. Maar toen ben ik het toch eerst gaan vertellen, omdat ik vond dat ik dat aan een aantal mensen verplicht was. Daar kwam veel door los. Pijn, verdriet en afwijzing wat ik als kind had meegemaakt. Dat zorgde uiteindelijk voor mijn pad naar de transitie, waardoor ik ook mijn huidige vriendin Claire ontmoette. En als resultaat ben ik nu happy met mezelf en mijn leven!”