Draai mobiel voor verbeterde weergave.
Gedreven door wat zij ‘het leven’, noemden
werd ik in een dans geworpen
waarvan ik de passen niet kende
Hoe kon ik ook? ze werden me niet uitgelegd.
het ritme was me onbekend
en het deuntje was een marteling voor mijn oren.
Dus gaf ik me maar over
Wat moest ik anders?
aan zij die de dans hadden ontworpen.
Ik walste mee zoals alle anderen en de misstappen wist ik te verbloemen
Ik danste
en danste maar.
Ik danste de ziel uit mijn lijf
Ik liet me leiden, maar kon het niveau niet vasthouden
De dans werd met de jaren ingewikkelder
Er werd teveel van me verwacht.
In de puberteit haakte ik af.
Het dansen stopte, ik legde het bijltje erbij neer.
Ik kon het niet meer bijbenen.
Mijn dans voldeed niet meer aan de eisen.
Het werd van mij verwacht om door te dansen.
Zo en niet anders.
Dit is zoals het moet.
Nu zit ik voor eeuwig gevangen op dit eiland, alleen.
Aan handen en voeten gebonden omdat de dans hier voor mij stopt en zij doorgaan
Mijn dans wordt niet langer als ‘normaal’ bestempeld.
Ik word niet langer als ‘normaal’ bestempeld.
Die dans is ‘enkel’ nog een loodzware herinnering, nu de muziek is stopgezet.
Ze speelt enkel nog daar waar ik het horen kan.
Ze blijft me doen inzien dat ik niet goed genoeg ben zo.
en al zitten die afschuwelijke danspassen voor altijd in mijn hoofd
en zou ik diep van binnen willen dat ik nog mee zou kunnen dansen met de anderen….
Het was de prijs niet waard.